ΠΗΓΗ> http://kamena.blogspot.com/2009/07/blog-post_26.htmlΕδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, και ενώ παράλληλα ανεγείρεται μια ξενοδοχειακή μονάδα, παραμένει κλειστό το δρομάκι που οδηγεί στην δεξιά παραλία Λεβεντοχωρίου από την ιδιοκτησία του εν λόγω ξενοδοχείου.
Συγκεκριμένα, για την προσέγγιση της παραλίας υπάρχει ένας χωματόδρομος και κατόπιν ένα μονοπάτι που συνδέει το δρόμο αυτό με την παραλία. Η ιδιοκτησία του υπό ανέγερση ξενοδοχείου έχει κλείσει την πρόσβαση προς την παραλία (ουσιαστικά το μονοπάτι) με την κατασκευή μάντρας και την τοποθέτηση καγκελόπορτας, χωρίς παράλληλα να έχει προβλέψει και δώσει μια άλλη είσοδος για την παραλία. Συνεπώς, οι εν λόγω ιδιοκτήτες έχουν συμπεριλάβει το δρομάκι στην ‘ιδιοκτησία’ τους και κατ’ επέκταση όλη την παραλία, αποκόβοντας την από την κοινωνία.
Η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία, τουναντίον έρχεται σαν φυσική εξέλιξη. Καθώς εδώ και χρόνια παρατηρείται η έντεχνη εγκατάλειψη της παραλίας από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές με τη μη διάνοιξη δρόμου και τη μη ύπαρξη υποδομών (υδροδότηση και καθαρισμός), καθιστώντας την παραλία αυτή δύσβατη και απρόσιτη και τελικώς απομακρύνοντας την από τα μάτια της κοινωνίας, εν συγκρίσει με τις παρακείμενες παραλίες. Η αδιαφορία και η ένοχη σιωπή και απραξία των ‘κρατούντων του τόπου’ κατέστησε την παραλία του Λεβεντοχωρίου εύκολη λεία στην βιομηχανία του τουρισμού και οδηγεί πλέον στην ιδιωτικοποίηση αυτής, ουσιαστικά μιας παραλίας που βρίθει περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος. Ειδικότερα, στην δεξιά παραλία Λεβεντοχωρίου υφίσταται υποθαλάσσια πηγή αργίλου και παράλληλα παρατηρείται έντονη παρουσία χελωνών καρέτα – καρέτα όπου γεννούν εκεί τα αυγά τους.
Πρέπει, λοιπόν, να σταθούμε κριτικά απέναντι σε αυτού του είδους την ‘ανάπτυξη’, καθότι η άκριτη τουριστικοποίηση αλλοιώνει το φυσικό τοπίο και καθιστά αδύνατη την πρόσβαση μας σε ελεύθερους χώρους.
Επιπλέον, οι ξενοδοχειακές μονάδες (πολυεθνικές και μη) που αναπτύσσονται στο νομό μας, το μόνο που προσφέρουν είναι κατ’ ουσία στρατιές κακοπληρωμένων υπαλλήλων με ανύπαρκτα δικαιώματα.
Διεκδικούμε:
• την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία
• την δημιουργία υποδομών – συνθηκών ώστε να διευκολυνθεί η προσέγγιση της παραλίας από τον κόσμο
• τον κοινωνικό έλεγχο της παραλίας προκειμένου να αποφευχθεί η πιθανή εμπορική εκμετάλλευση της, που από μία ελεύθερη παραλία τελικώς να μετατραπεί σε μια ενοικιαζόμενη με ξαπλώστρες – ομπρέλες παραλία.
Η παραλία είναι ελεύθερο, δημόσιο, κοινωνικό αγαθό και δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός.
