Και ενώ έχουν περάσει 2 χρόνια από τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας,
και ενώ έχουμε διανύσει 2 ολόκληρα ασταμάτητων εμπρησμών της Ελλαδίτσας,
και ενώ ακόμα και τώρα πέφτει στάχτη από την καμμένη περηφάνια μας πάνω στο πληκτρολόγιό μου, κάποιοι ελάχιστοι Δον Κιχώτηδες παλεύουν ακόμα να αποκατασταστήσουν την αλήθεια, να βοηθήσουν να αποδοθεί η δικαιοσύνη, να στεγνώσουν τα βουρκωμένα μάτια.
Εμείς μη δακρύζουμε αν είναι αύριο να ξεχάσουμε!
Εμείς μην ουρλιάζουμε αν είναι αύριο να σιωπήσουμε!
Εμείς μην απειλούμε θεούς & δαίμονες αν είναι αύριο να πέσουμε νωθροί πάνω στο καναπέ για να δούμε τα νέα της επόμενης μέρας & την απογευματινή σαπουνόπερα.
Εμείς μην κατηγορούμε αν αύριο δεν απαιτήσουμε την απόλυτη απονομή δικαιοσύνης.
Εμείς μη κλαίμε για το πράσινο αν είναι αύριο να χτίσουμε το αυθαίρετό μας πάνω στις καταπατημένες παραλίες & τα καμμένα δάση.
Γιατί τα αυθαίρετα που φωτογραφίζουν τα ελικόπτερα είναι δικά σας, δικά μας!
Τα καμμένα δάση γίνονται οικόπεδα που εμείς αγοράζουμε!
Τα καμμένα ζώα γίνονται λίπασμα στο δικό μας φρεσκοφυτεμμένο γκαζόν!
Εγώ λοιπόν για ένα λεπτό θα καταπνίξω την αγωνία μου για να αγοράσω μια εφημερίδα & να δω πόσο θα πουληθεί το στρέμμα σε Πεντέλη, Διόνυσο, Ντράφι, Μαραθώνα, Νέα Μάκρη.... Θα καταπνίξω την επιθυμία μου να ξαμολύσω ένα κτηματομεσίτη να μου βρεί ένα κομματάκι γης φτηνό στα καμμένα της Ευβοιας, της Ζακύνθου, της Ηλείας. Θα μετριάσω την αγωνία μου να προλάβω ένα λοφίσκο με θέα από όπου η πισίνα μου θα έχει τη καλύτερη θέα.
Και θα θυμηθώ & θα θαυμάσω ανθρώπους που δύο χρόνια μετά κάνουν το δικό τους αγώνα. Θα θυμηθώ & θα θαυμάσω ανθρώπους που δεν εγκαταλείπουν & δεν επιτρέπουν στα δάκρυά τους να στεγνώσουν. Που ξεχασμένοι & μόνοι είναι εκεί, στη θέση του πλάτανου που κάψαμε & ας ξέρουν ότι & αυτοί & ο θρήνος τους "old news".
Θα θυμηθώ τα παληκάρια, τα παιδάκια, τις μάνες που έγιναν κάρβουνακι κάπου στα βουνά της ΗΛΕΙΑΣ & άφησαν τη τελευταία τους κραυγή, τη τελευταία τους πνοη σφιχταγκαλιασμένοι μέσα στις φλόγες της δικής μας ντροπής.
Θα θυμηθώ τους συγγενείς που μακριά από τις μεγαλοπρεπείς τελετές των τοπικών αρχόντων, θρηνούν λιτά & ταπεινά τους δικούς τους ανθρώπους, τους δικούς τους ήρωες.
Θα θυμηθώ όμως και τους δημάρχους, αντιδημάρχους, νομάρχες, διευθυντές υπηρεσιών (πολεοδομίας, δασαρχείων κλπ) ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΩ. ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ. ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ.... ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ. Τους απολαμβάνω στα δελτία, στις εφημερίδες, στις μεγάλες καρέκλες από όπου κάνουν σχέδια τουριστικής ανάπτυξης για μια Ηλεία που κάηκε όταν την κρατούσαν στα δικά τους χέρια...Οι ίδιες καρέκλες έκαψαν την Ηλεία...Και οι ίδιες υπόσχονται ανάπτυξη & πρόοδο! Και εμεις τους θαυμαζουμε & τους ψηφιζουμε ξανά & ξανά!
Θα θυμηθώ και τους ανθρώπους -τους τόσο λίγους- που υψώνουν τη φωνή τους ενάντια.
*Στα δημαρχεία που χτίζονται με τα λεφτά που προορίζονταν για να γίνουν ψωμάκι για τους πυρόπληκτους ή σπόροι για τους αγρότες
*στις εταιρείες που σηκώνουν παράνομα τα αδρανή υλικά από τους ποταμούς http://mnodaros.blogspot.com/2009/07/blog-post_22.html
*στους τραμπούκους που σκίζουν τα πανώ των συγγενών των θυμάτων http://mnodaros.blogspot.com/2009/08/blog-post_24.html
*στις ματωμένες φράουλες http://mnodaros.blogspot.com/2009/06/blog-post_04.html.
Θα σταθώ & θα θαυμάσω τα κορίτσια με πείσμα & θάρρος , που χάνουν τις δουλειές τους προκειμένου να πουν την αλήθεια http://pgiakoumelou.blogspot.com/2008/10/blog-post_09.html
Θα παρακολουθώ τις προσπάθειες κατοίκων που ζούν την ανάμνηση ενός παραμυθένιου τοπίου όπως αυτό της Αγίας Αννας http://agiananna.blogspot.com/2009_07_01_archive.html & http://makistos.blogspot.com/ & http://kamena.blogspot.com/καθώς και νέες προσπάθειες νέων ανθρώπων που δε θέλουν να παραδώσουν αμαχητί το τόπο τους στα χέρια & τις προθέσεις αυτών που έκαψαν το τόπο με την άγνοια, την αδιαφορία, την αναλγησία ή σε τελική ανάλυση την ανικανότητά τους http://livinginpyrgos.wordpress.com/& http://neoinileias.blogspot.com/
Και αφού θυμήθηκα ας πάρω τις εφημερίδες & το καφεδάκι μου στο χέρι...
Καιρός να ψάξω για ένα οικοπεδάκι, προσφορά, να βάλω ένακεραμίδι πάνω στο κεφάλι μου το κλούβιο...
Καιρός να χτίσω (προκάτ δεν με πειράζει). Ούτως η άλλως νύχτα θα το χτίσω όπως όλοι.
Ηδη άρχισε ο συνωστισμός...Ηδη άργησα!
