ΤΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ!!!!!!!

Τσιγγανακι βρέηθηκε να περιπλανάται μόνο στους δρόμους του Πύργου & να κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Το ανέλαβε το προσωπικό του Ιατροκοινωνικού Κέντρου Φροντίδας για τους Αθίγγανους. Ενας οργανισμός που προσπαθεί με τα πενιχρά μέσα που φτάνουν ως βοήθεια.

Η Ηλεία είναι ένας τόπος του οποίου οι Αθίγγανοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι.
Κομμάτι ουσιαστικό, κομμάτι που "πονάει". Και πονάει όχι γιατί ο τρόπος ζωής των ανθρώπων αυτών δεν συνάδει με το τρόπο ζωής που απαιτεί ο Δυτικός πολιτισμός. Οχι γιατί περπατάνε ξυπόλυτοι και ζουν μέσα στα δέντρα και τη φύση. Οχι γιατί έχουν τα δικά τους ήθη και έθιμα. Οχι γιατί έχουν τη δική τους κλειστή κοινωνία με τους δικούς της νόμους.

Αλλά γιατί τα βασικά δικαιώματα που έχει ο κάθε πολίτης ενός "πολιτισμένου" κράτους δεν φτάνουν ποτέ σε αυτούς. Και εγώ αναφέρομαι σε ένα βασικό τέτοιο δικαίωμα: το δικαίωμα στη μόρφωση, στην παιδεία. Το δικαίωμα στα παιδάκια να ζωγραφίσουν, να μάθουν ανάγνωση και γραφή. Το δικαίωμα να διαβάσουν μια ιστορία για να πάνε για ύπνο. Το δικαίωμα να διαβάσουν μια πινακίδα στους δρόμους ή μια ταμπέλα με τις τιμές των προιόντων στα μαγαζιά.

Γιατί εγώ 2 φορές συγκινήθηκα έντονα από τους ανθρώπους αυτούς.
Η πρώτη όταν ψώνιζα σε ένα τοπικό μαγαζάκι. Ενα κοριτσάκι με παρδαλά ρουχαλάκια & γυμνά βρώμικα πόδια ήταν μπροστά στα ράφια με τις καραμελίτσες. Πήρε στα χέρια του ένα φακελάκι με ζελεδάκια πολύχρωμα και προσπαθούσε να σταματήσει τους ανθρώπους που την προσπερνούσαν. Ολοι την κοίταζαν απαξιωτικά και προσπερνούσαν φοβούμενοι. Αλλά πως απαξιώνεις ένα παιδάκι 7-8 ετών που βγήκε μόνο του να ψωνίζει ζελεδάκια? Τη ρώτησα"Θες κάτι?"...."Ναι δεν ξέρω να διαβάζω. Πόσο κάνουν αυτά τα αρκουδάκια? Τα λεφτά μου φτάνουν?". Και άνοιξε τη χούφτα της να μου δείξει 2 ευρώ... "2.80 κάνουν" της είπα και το πρόσωπό της σκοτείνιασε. Για εμένα ένα ευρώ ήταν αστεία υπόθεση και δεν το σκέφτηκα... Αστείο δεν είναι όμως ότι το παιδάκι δεν πήγε και δεν θα πάει ποτέ σχολείο & δεν θα πιάσει ποτέ χάρακα και γόμα...

Ομως αυτοί οι άνθρωποι οι αμόρφωτοι, οι άνθρωποι της γης και της φωτιάς, έχουν ΦΙΛΟΤΙΜΟ ίσως περισσότερο από πολλούς από εμάς τους μορφωμένους...
Εχοντας περάσει 10 μέρες άυπνη να παρακολουθώ τις φωτιές στην Ηλεία, έχοντας κλάψει & έχοντας προσφέρει εθελοντική εργασία, χρόνο, χρήμα & κόπο για τους πυρόπληκτους της Ηλείας, έχοντας συναντήσει πολλών ειδών συμπεριφορές που με οδήγησαν στο συμπερασμα ότι ο εθελοντισμός είναι μια ανάγκη που έρχεται εκ των έσω, και ότι ο εθελοντισμός δεν περιμένει για αντάλλαγμα ευχαριστώ, ΑΝΤΑΜΟΙΦΘΗΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Ανταμοίφθηκα όταν έχοντας φορτώσει το αυτοκίνητό μου μολύβια, τσάντες, χάρακες , βιβλία, παιχνίδια που όλοι οι άλλοι απαξίωναν να πάρουν , πήγα μόνη μου σε ένα καταυλισμό λίγο έξω απο τον Πύργο. Κατέβηκα & αμέσως ξεπρόβλε μπροστά μου ένας ξανθός μπόμπιρας, βρώμικος μέχρι το κόκκαλο από μια γράνα... "Για εμάς ειναι αυτά?" ρώτησε και μόλις του είπα "Ναι.Θα με βοηθήσεις?" φορτώθηκε μια κούτα 3 φορές σα το μπόι του και έτρεξε στο σπίτι μου.
Ο άλλος μπόμπιρας βούτηξε ένα ζευγάρι παπούτσια ενώ 2 άλλοι μπόμπιρες μάλωναν για ένα ποδηλατάκι... Χόρευαν & τα μάτια τους λαμπίρισαν...Και ξεπρόβαλε ο πατέρας τους μέσα απο τα δέντρα..."Αυτά ειναι για εμάς? Σας ευχαριστούμε πολύ"...Ναι , στον πληθυντικό και με φωνή που δεν είχα ακούσει μέχρι τότε. Με φωνή σεβασμού προς την προσπάθειά μου, αλλά και της υπέρτατης αξιοπρέπειας. Και αυτός ο αναλφάβητος άνθρωπος επισκίασε πολλούς άλλους στο πλάι των οποίων τρέξαμε...